Tristan i Izolda

1
Odkąd umarłaś różo będzie czyjś
cię szukał cień wśród cieni na tym pniu

2
Może nie wszystkie ciemne cienkie ślady
na korze wierzby wyciął czarny bez

3
Może on broczy twoją czarną martwą krwią
ten bez co się w twój stary korzeń wgryzł
i wzrósł pod uschłą wierzbą która jeszcze stoi
choć już nie żyje jak nie żyjesz ty

4
Lecz twoje siostry-róże patrzą na jej łysy
łeb i pień i na twe miejsce które zajął bez

5
Czuwają nad młodziutką rześką oziminą
całując niebo karminowym deszczem

6
Siostry tej wierzby która zmarła stojąc
trwają w szeregu posrebrzanych koron

7
I gdyby stała w środku korowodu
łatwo by skryły brak jej ściętej głowy

8
Chociaż wraz z tobą sczezł łuk róż co mógł
połączyć grób Izoldy i Tristana grób
ich uścisk trwa póki wiatr głaszcze
splot pni wierzb

---

---

Zdjęcia 31.10.2021

Tekst 1-14.11.2021